Մեր անպատասխանատու քաղաքական մտքի բնութագրական գծերից մեկն այն է, որ մեր գործիչները, մասնակի ճշմարտությունների և սահմանափակ ու, նույնիսկ, երկրորդական բնույթի եզակի փաստերի հիման վրա, ֆանտաստիկ ընդհանրացումներ կատարելով ու ճակատագրական եզրահանգումների գալով, ճախրում ու սավառնում են երկինքներում։

Չկա՛ աշխարհում որևէ ազգ կամ ժողովուրդ, որ ինքն իր հասցեին վիրավորական բաներ ասի:

Ադրբեջանը «սահմանազատման» իր պլանները Հայաստանի «վզին փաթաթելով» փորձելու է զուգահեռ լուծել «ադրբեջանական փախստականների» տխրահռչակ գաղափարը` դրանց տեղակայելու ՀՀ այն հատվածներում, որոնք իր համար ռազմավարական նշանակություն ունեն:

Պետական դավաճանը հայոց ցեղասպանության մասին խոսելիս բառացի հայտարարել է, որ «Մենք պետք է հասկանանք՝ ինչ է տեղի ունեցել և ինչու է տեղի ունեցել։ Սա ոչ միայն պատմական, այլև ռազմավարական հարց է։ Մենք պետք է փորձենք հասկանալ՝ ինչու 1939 թվականին Հայոց ցեղասպանությունը միջազգային օրակարգում չի եղել, իսկ 1950-ականներին՝ հայտնվել է։ Ինչպե՞ս ենք մենք դա ընկալել, ո՞ւմ միջոցով ենք ընկալել և ի՞նչ հետևություններ ենք արել»:

Հազարավոր տղաների ուղարկել է ջաբրայիլներ, աղդամներ ու այլ ջանդամներ, սպանել է տվել, հետո կանգնել ասել է, որ Շուշին՝ Շուշա քաղաքն է (20 թվի նոյեմբերի 9-ի փաստաթուղթ), Հադրութը, Մարտակերտը դեռ 91 թվից օֆիցիալ ճանաչված են եղել ադրբեջանական:

Հետաքրքիր է չէ, Երևանի ավագանին, որի մեծամասնությունը քպ-ականներ չեն, արդեն մի քանի ամիս է, ինչ կարող է անվստահության գործընթաց սկսել գործող քաղաքապետի նկատմամբ, բայց չի անում: Տեսնես ինչու՞:

Ուրեմն, Լոնդոնում, Երևանում, թե աշխարհի որևէ այլ տեղում նստած մեկը եթե փորձի ծաղրել հայրենասիրությունը՝ երկրի ճակատագրով իրոք մտահոգ մարդկանց հանիրավի ստախոս անվանելով ու հանրությանը մոլորեցնելով, փաստերով կստանա իր պատասխանը, ինչպես այս մեկը։

Մեզ շատ արագ մտցնում են «եվրոպական» այն ճահիճը, որից Վրաստանը նախորդ տարի միայն կարողացավ դուրս գալ:

Երբ ասում էր՝ ոչ մի մուկ, ոչ մի ձուկ չի պլստալու, հավանաբար, հենց ժողովրդին նկատի ուներ, ոչ թե երկիրը հոշոտած առնետներին և շնաձկներին:

Համաշխարհային պատմության ամենամեծ պոպուլիստներից մեկը եղել է Հուլիոս Կեսարը։